آدمی که یکبار خطا کرده باشد و پاش لغزیده باشد و بعد هم پشیمان شده باشد، مطمئن تر است از آدمی که تا به حال پاش نلغزیده... این حرف سنگین است، خودم هم میدانم.
خطا نکرده، تازه وقتی خطا کرد و از کارتنِ آکبند در آمد، فلزش معلوم میشود،
اما فلزِ خطاکرده رو است، روشن است، مثلِ کفِ دست، کج و معوجِ خطش پیداست.
از آدمِ بی خطا میترسم،
از آدمِ دو خطا دوری میکنم،
اما پای آدمِ تک خطا می ایستم...